Styl zapoczątkowany w 1907 roku przez browar
Schneider & Sohn jako odpowiedź na rosnącą
popularność koźlaków, a w szczególności
koźlaków dubeltowych. Pierwotnie weizenbocki,
poza nutami typowymi dla piw pszennych (estry i
fenole) charakteryzowały się ciemnym kolorem
oraz posiadały wiele wspólnych cech ze swoim
dolnofermentacyjnym odpowiednikiem (nuty
melanoidynowe, słodowe oraz brak aromatów
chmielowych). Obecnie coraz większą
popularność zdobywają jaśniejsze odmiany.
Tradycyjnie, ze względu na bogactwo aromatów
oraz wysoką zawartość alkoholu, koźlaki pszenne
są spożywane w okresie jesienno-zimowym.
Parametry:
Ekstrakt początkowy : 16 - 20 BLG
Ekstrakt końcowy : 3,5 - 5,5 BLG
Zawartość alkoholu : 6,5% - 8%
Goryczka : 15 - 30 IBU
Barwa : 10 - 40 EBC
Surowce i technologia: Podobnie jak we
wszystkich weizenach słód pszeniczny powinien
stanowić co najmniej 50% zasypu. Dopełnienie
stanowi słód monachijski, wiedeński, pilzneński.
Słody karmelowe i palone dodawane są w
umiarkowanych ilościach w celu pogłębienia
koloru. Fermentacja prowadzona odpowiednim
szczepem drożdży górnej fermentacji
charakteryzującym się stosunkowo dużą
produkcją 4-winylo-gwajakolu(goździki) oraz
estrów (w szczególności octan izoamylu - banan).
Barwa: Szeroka gama barw zaczynająca się od
ciemnozłotego, w przypadku jasnych
weizenbocków, do brązowego, a nawet ciemnego
brązu w bardziej tradycyjnych odmianach. Od
lekko zamglonego do średnio mętnego, nigdy
klarowne. Istnieją dwie szkoły dotyczące
nalewania weizenbocków - jedna mówi, że należy
postępować tak samo jak w przypadku
pozostałych piw pszenicznych a druga, że dla tych
mocnych piw osad powinien zostać w butelce.
Piana: Gęsta i trwała, często oblepia szkło do
ostatniego łyka, ma najczęściej kolor kremowy,
choć w skrajnych przypadkach może być biała lub
jasno brązowa
Aromat: Niezwykle złożony i bogaty. Na
pierwszym planie dominują goździki, banany oraz
aromaty typowe dla ciemnych słodów. Dalej
pojawia się szerokie spectrum nut słodowych
(biszkopt, karmel, ciemne pieczywo, prażone
tosty, suszone śliwki, rodzynki), estrów ( gruszki,
morele, brzoskwinie, cytrusy) oraz fenoli (pieprz,
wanilia, gałka muszkatołowa, cynamon). W
ciemniejszych wersjach mogą pojawić się
aromaty palone i czekoladowe. Aromat chmielu
zazwyczaj nieobecny. Nuty alkoholowe od niskich
do średnich, choć nigdy rozpuszczalnikowe. Jasne
weizenbocki zazwyczaj charakteryzują się
aromatem tożsamym z weissbierami, choć jest on
znacznie bardziej intensywny.
Smak: Umiarkowana słodycz będąca wynikiem
podwyższonej gęstości oraz znacznej zawartości
estrów, elementem balansującym są
przyprawowo-pikantne fenole, ostry alkohol oraz
pszeniczna kwaskowatość. Goryczka prawie nie
wyczuwalna. Finisz średnio słodki to średnio
wytrawny. Smak, podobnie jak aromat, jest
niezwykle złożony (estry, fenole, melanoidyny) i
dobrze zbalansowany. W ciemnych
weizenbockach mogą pojawić się wyraźne smaki
palone i czekoladowe.
Goryczka: Niska do średniej, jej zadaniem jest
zbalansowanie dużej słodyczy piwa, pochodzi od
szlachetnych gatunków chmieli niemieckich.
Odczucie w ustach: Pełnia smaku od średniego
do wyższego poziomu, nasycenie umiarkowane.
Gęstość i słodycz skutkują odczuciem oblepiania.
Na ogół rozgrzewające od alkoholu, może być
również ostro-pikantne.
Ogólne wrażenie: Mocne, piwo pszeniczne o
niezwykle złożonym aromacie. Pomimo znacznej
mocy potrafi być bardzo pijalne.
Przykłady komercyjne: Schneider Aventinus,
Weihenstephaner Vitus, Erdinger Pikantus,
Hacker-Pschorr Weiss Bock