Piwo białe warzone z dużym udziałem
niesłodowanej pszenicy i z dodatkiem przypraw,
wywodzące się z belgijskiej Brabancji. W połowie
XX wieku ten styl praktycznie zanikł, został jednak
odtworzony przez Pierra Celisa w latach 60tych
ubiegłego wieku i dzisiaj jest bardzo popularny.
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 11–13 [°Blg]
Ekstrakt końcowy 2,0-3,0 [º Blg]
Zawartość alkoholu: 4,5–5,5% obj.
Goryczka: 10 – 20 IBU
Kolor: 4 – 8 EBC
Surowce i technologia: zasyp składa się z około
50% niesłodowanej pszenicy i 50% jasnego słodu
jęczmiennego (przeważnie pilzneńskiego). W
niektórych wersjach używa się 5-10% owsa.
Przyprawy takie jak świeżo mielona kolendra i
Curaçao, czasami skórka z pomarańczy dla
uzupełnienia słodkiego aromatu. Inne przyprawy
takie (rumianek, kmin rzymski, cynamon,
aframon madagaskarski) mogą być użyte by
nadać złożoności, ale są dużo mniej istotne.
Drożdże górnej fermentacji o niskiej flokulacji,
produkujące aromaty przyprawowe (fenolowe).
W niektórych przypadkach praktykowana jest
bardzo ograniczona fermentacja mlekowa, albo
dodanie kwasu mlekowego.
Barwa: od bardzo jasno słomkowego do bardzo
jasno złotego. Piwo powinno być mętne, co
wynika z obecności białek pochodzących z
niesłodowanej pszenicy.
Piana: gęsta, kremowo-biała, trwała piana.
Aromat: umiarkowana słodkość, której często
towarzyszą delikatne nuty miodu i/lub wanilii
wraz z lekkimi, zbożowymi aromatami pszenicy,
często z lekką kwaskowatością. Umiarkowany
zapach kolendry, często połączony ze złożonym
aromatem ziołowym przypraw, albo pieprzową
nutką na drugim planie. Umiarkowany aromat
skórki cytrusowej, cytrusowa pomarańczowa
owocowość. Słaby przyprawowo-ziołowy aromat
chmielowy jest opcjonalny, ale nigdy nie
powinien przysłonić innych cech. Brak
dwuacetylu. Fenole o charakterze goździkowym
nie są pożądane. Warzywne, selerowe albo
szynkowe aromaty nie są mile widziane. Aromaty
przypraw powinny dobrze komponować się z
owocowymi, kwiatowymi i słodkimi aromatami i
nie powinny być zbyt mocne.
Smak: orzeźwiający, rześki z wytrawnym, często
kwaśnym finiszem. Przyjemna słodycz z nutami
miodu i/lub wanilii oraz smak skórki cytrusowej i
pomarańczowej owocowości. Może posiadać
smak surowego ziarna pszenicy. Opcjonalnie
może być lekko mleczno-kwaskowe. Często są
obecne smaki ziołowo-przyprawowe, pochodzące
od kolendry i innych przypraw, powinny one
jednak być subtelne i zrównoważone,
niedominujące. Warzywne, selerowe, szynkowe,
albo mydlane smaki są nieodpowiednie. Brak
dwuacetylu.
Goryczka: chmielowa może być słaba do średnio
słaba (jak w Hefeweizen). Nie powinna wpływać
na orzeźwiające aromaty owoców i przypraw. Nie
powinna być pozostająca. Goryczka pochodząca
od cytrusów nie powinna występować. Ostre
ziołowe i ziemiste posmaki chmielu nie są
wyczuwalne, lub występują na bardzo niskim
poziomie nie zaburzając pierwszoplanowych
smaków przypraw.
Odczucie w ustach: średnio lekka do średniej
treściwość, często z gładkością i lekką
kremowością
pochodząca od niesłodowanej pszenicy i czasami
owsa. Pomimo treściwości i kremowości, finisz
jest wytrawny i kwaskowaty. Silnie musujące z
powodu mocnego nagazowania, przez co jest
bardzo orzeźwiające. Brak ostrości i cierpkości
wynikającej z dodatku skórek pomarańczy. Nie
powinno być całkowicie wytrawne albo wodniste,
ani też nie powinno być zbyt pełne i ciężkie.
Ogólne wrażenie: orzeźwiające, eleganckie,
umiarkowanie mocne oparte na niesłodowanej
pszenicy ale. Obecność i poziom cech
pochodzących od przypraw oraz mlecznej
kwaskowatości jest różny. Całkowicie
przyprawowe i/albo kwaśne piwa nie są dobrymi
przykładami tego stylu. Piwo to jest bardzo
wrażliwe i nie nadaje się do długiego
przechowywania.
Przykłady komercyjne: Hoegaarden Wit,
Limburgse Witte, Blanche de Namour, Blanche de
Bruxelles, Blanche de Bruges, Artezan Wit.