wróć

Witbier

Piwo białe warzone z dużym udziałem niesłodowanej pszenicy i z dodatkiem przypraw, wywodzące się z belgijskiej Brabancji. W połowie XX wieku ten styl praktycznie zanikł, został jednak odtworzony przez Pierra Celisa w latach 60tych ubiegłego wieku i dzisiaj jest bardzo popularny.

Parametry:
Ekstrakt początkowy: 11–13 [°Blg]
Ekstrakt końcowy 2,0-3,0 [º Blg]
Zawartość alkoholu: 4,5–5,5% obj.
Goryczka: 10 – 20 IBU
Kolor: 4 – 8 EBC

Surowce i technologia: zasyp składa się z około 50% niesłodowanej pszenicy i 50% jasnego słodu jęczmiennego (przeważnie pilzneńskiego). W niektórych wersjach używa się 5-10% owsa. Przyprawy takie jak świeżo mielona kolendra i Curaçao, czasami skórka z pomarańczy dla uzupełnienia słodkiego aromatu. Inne przyprawy takie (rumianek, kmin rzymski, cynamon, aframon madagaskarski) mogą być użyte by nadać złożoności, ale są dużo mniej istotne. Drożdże górnej fermentacji o niskiej flokulacji, produkujące aromaty przyprawowe (fenolowe). W niektórych przypadkach praktykowana jest bardzo ograniczona fermentacja mlekowa, albo dodanie kwasu mlekowego.

Barwa: od bardzo jasno słomkowego do bardzo jasno złotego. Piwo powinno być mętne, co wynika z obecności białek pochodzących z niesłodowanej pszenicy.

Piana: gęsta, kremowo-biała, trwała piana.

Aromat: umiarkowana słodkość, której często towarzyszą delikatne nuty miodu i/lub wanilii wraz z lekkimi, zbożowymi aromatami pszenicy, często z lekką kwaskowatością. Umiarkowany zapach kolendry, często połączony ze złożonym aromatem ziołowym przypraw, albo pieprzową nutką na drugim planie. Umiarkowany aromat skórki cytrusowej, cytrusowa pomarańczowa owocowość. Słaby przyprawowo-ziołowy aromat chmielowy jest opcjonalny, ale nigdy nie powinien przysłonić innych cech. Brak dwuacetylu. Fenole o charakterze goździkowym nie są pożądane. Warzywne, selerowe albo szynkowe aromaty nie są mile widziane. Aromaty przypraw powinny dobrze komponować się z owocowymi, kwiatowymi i słodkimi aromatami i nie powinny być zbyt mocne.

Smak: orzeźwiający, rześki z wytrawnym, często kwaśnym finiszem. Przyjemna słodycz z nutami miodu i/lub wanilii oraz smak skórki cytrusowej i pomarańczowej owocowości. Może posiadać smak surowego ziarna pszenicy. Opcjonalnie może być lekko mleczno-kwaskowe. Często są obecne smaki ziołowo-przyprawowe, pochodzące od kolendry i innych przypraw, powinny one jednak być subtelne i zrównoważone, niedominujące. Warzywne, selerowe, szynkowe, albo mydlane smaki są nieodpowiednie. Brak dwuacetylu.

Goryczka: chmielowa może być słaba do średnio słaba (jak w Hefeweizen). Nie powinna wpływać na orzeźwiające aromaty owoców i przypraw. Nie powinna być pozostająca. Goryczka pochodząca od cytrusów nie powinna występować. Ostre ziołowe i ziemiste posmaki chmielu nie są wyczuwalne, lub występują na bardzo niskim poziomie nie zaburzając pierwszoplanowych smaków przypraw.

Odczucie w ustach: średnio lekka do średniej treściwość, często z gładkością i lekką kremowością pochodząca od niesłodowanej pszenicy i czasami owsa. Pomimo treściwości i kremowości, finisz jest wytrawny i kwaskowaty. Silnie musujące z powodu mocnego nagazowania, przez co jest bardzo orzeźwiające. Brak ostrości i cierpkości wynikającej z dodatku skórek pomarańczy. Nie powinno być całkowicie wytrawne albo wodniste, ani też nie powinno być zbyt pełne i ciężkie.

Ogólne wrażenie: orzeźwiające, eleganckie, umiarkowanie mocne oparte na niesłodowanej pszenicy ale. Obecność i poziom cech pochodzących od przypraw oraz mlecznej kwaskowatości jest różny. Całkowicie przyprawowe i/albo kwaśne piwa nie są dobrymi przykładami tego stylu. Piwo to jest bardzo wrażliwe i nie nadaje się do długiego przechowywania.

Przykłady komercyjne: Hoegaarden Wit, Limburgse Witte, Blanche de Namour, Blanche de Bruxelles, Blanche de Bruges, Artezan Wit.