Jedno z bardziej popularnych piw sesyjnych. Wyróżnia się od innych klasycznych brytyjskich odmian ale mocniejszą goryczką. Historia stylu jak w większości piw brytyjskich jest długa i zawiła. Zmiana technologii suszenia słodu z bezpośredniego suszenia dymem do opalanych koksem suszarni słodu, spowodowało, że możliwe zaczęło być warzenie jaśniejszych piw. W ten sposób narodził się styl Pale Ale. W XIX w. beczkowe wersje piwa Pale Ale zaczęto nazywać Bitterami. Z czasem różnice się zatarły i do dzisiaj praktycznie słowa Pale Ale i Bitter pozostają synonimami.
Parametry:
Ekstrakt początkowy 10 - 12 ºBlg
Ekstrakt końcowy 2,5-3,5 ºBlg
Zawartość alkoholu: 4,0-5,0 % obj.
Goryczka: 25-40 IBU
Barwa: 12 - 35 EBC
Surowce i technologia: Tradycyjnie do produkcji używa się słodu pale (EBC 4-6) i crystal (brytyjski słód karmelowy o barwie EBC 120-160). Browary przemysłowe dodają czasami również cukier, syrop cukrowy, cukier inwertowany w ilości do 10%. Chmiele najczęściej używane to Challenger, Goldings, Fuggles. Ale dobre rezultaty można uzyskać stosując chmiele słoweńskie Styrian Goldings, albo nawet polskie jak Marynka. Niektóre browary rzemieślnicze stosują dodatek słodu pszenicznego w celu poprawy piany. Do fermentacji używa się brytyjskich szczepów drożdży górnej fermentacji. Często przy warzeniu tego piwa stosuje się burtonizację wody.
Aromat: Aromaty wywodzące się z chmielu słodu i drożdży powinny wzajemnie się uzupełniać, żaden z nich nie powinien wyraźnie dominować. Zapach chmielu powinien być typowy dla brytyjskich odmian czyli ziemisty, ziołowy albo kwiatowy. Nuty typowe dla górnej fermentacji takie jak owocowość, powinny być wyczuwalne, ale nigdy nie powinny dominować. Tak samo aromat słodowy, biszkoptowy, ciasteczkowy, karmelowy, są jak najbardziej na miejscu, ale nie mogą przysłaniać innych aromatów. Może występować bardzo delikatny aromat słodów ciemnych, ale może tylko podkreślać inne aromaty, a nie dominować. Niski poziom dwuacetylu nie jest wadą. Nuty mineralne mogą występować, pod warunkiem, że nie wychodzą na pierwszy plan.
Barwa: Od złoty do miedziany, ciemnobursztynowy.
Piana: powinna być od niskiej do średniej wysokości. Zbyt wysoka piana może sugerować zbyt wysokie nasycenie piwa dwutlenkiem węgla. Konsystencja od kremowej do drobnopęcherzykowatej. Gęsta, oblepiająca szkło i trwała piana pozostawiająca charakterystyczne obrączki na ściankach naczynia jest zaletą.
Smak: Najistotniejszą cechą tego piwa jest balans pomiędzy smakami oraz goryczką chmielową, cechami wynikającymi z górnej fermentacji i smaków słodów. Żadna z tych cech nie powinien dominować, ale goryczka może być odrobinę bardziej zauważalna. Wszystkie te cechy powinny dobrze ze sobą współgrać dając bardzo pijalne i złożone piwo. W tradycyjnej wersji bittera posmaki pochodzące od chmieli powinny być, podobnie jak w aromacie, typowe dla odmian 24 brytyjskich. Nuty estrów owocowych typowych dla górnej fermentacji powinny być od umiarkowanych do umiarkowanie mocnych. Nuty słodowe powinny być ciasteczkowe, biszkoptowe, lekko słodowo słodkie. Opcjonalnie karmelowe albo karmelowe z bardzo małym dodatkiem cech słodów ciemnych, jak suszona śliwka. Wadą natomiast są smaki słodów czekoladowych, albo jęczmienia palonego. Mogą występować smaki mineralne, które w żadnym wypadku nie mogą dominować smaku.
Goryczka: wyraźna, ale nie nachalna. Powinna albo tylko balansować słodkość słodów, albo delikatnie ją podkreślać. Zbyt długo utrzymująca się nieprzyjemna goryczka jest wadą.
Odczucie w ustach: Kremowe, delikatne, nigdy wodniste. Niskie nagazowanie powoduje, że piwo wydaje się pełniejsze i jakby cięższe na języku. Delikatna śliskość wynikająca z obecności dwuacetylu jest do zaakceptowania, pod warunkiem, że nie jest nachalna.
Wrażenie ogólne: Pijalność i balans jest podstawową cechą tego piwa. Żaden ze smaków ani aromatów nie powinien dominować. Piwo powinno być lekko wysycone.
Przykłady komercyjne: Bittery występujące w Polsce: Fuller's London Pride, Timothy Taylor Landlord, Abbot Ale, Old Speckled Hen, Spitfire, Bombardier.