Dosłownie tłumacząc wino jęczmienne. Styl piwa wywodzący się z Wysp Brytyjskich, gdzie było zwykle najmocniejszym i najdłużej leżakowanym piwem w browarze. Ze względu na wysoką zawartość alkoholu i złożoność smaku porównywane do wina. Za oceanem styl przeżywający długą młodość za sprawą chmielenia amerykańskimi, cytrusowymi odmianami chmielu.
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 20,0 - 30,0 ºBlg
Ekstrakt końcowy 4,0 - 7,5 ºBlg
Zawartość alkoholu: 9,0-14,0% obj.
Goryczka: 40 -100 IBU Barwa: 20 - 40 EBC
Surowce i technologia: trzon zasypu stanowi słód Pale Ale, z rozsądnym dodatkiem słodów karmelowych. Słody ciemne należy używać z wielką ostrożnością lub w ogóle. Kolor zwykle pogłębia się wraz z długotrwałym gotowaniem brzeczki, następuje wtedy również karmelizacja brzeczki w kotle. Inaczej niż w mocnych belgijskich ale niewskazane jest używanie cukrów do podwyższenia ekstraktu i zwiększenia stopnia od fermentowania. Chmielenie angielskimi i/lub amerykańskimi odmianami chmielu. Drożdże z dużą tolerancją na alkohol, dobrze od fermentowujące.
Barwa: zwykle od bursztynowej do miedzianej, ale występują też wersje ciemnobrązowe. Pod światło zwykle widoczne rubinowe przebłyski. Klarowność dobra. Wysoka zawartość alkoholu i lepkość wynikająca z dużej ilości cukrów przejawia się w charakterystycznym zjawisku powolnego spływania „łez” po ściankach szkła.
Piana: niska do średnio obfitej, ze względu na wysoką zawartość alkoholu zwykle krótkotrwała. Koloru od przybrudzonej bieli, do beżowego.
Aromat: bardzo bogaty i złożony. Aromaty słodowe intensywne (chlebowe, tostowe, toffi, karmelowe). Charakter chmielowy od umiarkowanego w wersjach brytyjskich, do bardzo intensywnego w wersjach amerykańskich. Typowe aromaty chmieli angielskich (ziemiste, kwiatowe, korzenne) lub amerykańskich (cytrusowe, żywiczne). Aromaty owocowe (pochodzące z fermentacji) mogą być od umiarkowanych do intensywnych, często z nutami suszonych owoców. Aromaty alkoholowe na poziomie umiarkowanym lub mocnym, jednak nie powinny manifestować się jako nuty ostre, gorące, ani rozpuszczalnikowe. Wersje dojrzałe charakteryzują się aromatami porto i sherry. Brak dwuacetylu.
Smak: intensywny, złożony smak słodowy, chlebowy, herbatnikowy, orzechowy, opiekany, karmelowy, toffi. Słodycz od umiarkowanej do intensywnej, ale finisz powinien być umiarkowanie słodki, do umiarkowanie wytrawny. Owocowość od umiarkowanej, do bardzo wyraźnej. Nuty charakterystyczne dla utlenienia (suszone owoce, porto, sherry) mogą być obecne, ale nie w postaci mokrego kartonu. Alkohol wyczuwalny, ale nie powinien być ostry, rozpuszczalnikowy. Posmaki palone czy spalenizny są nieprawidłowe. Brak dwuacetylu.
Goryczka: generalnie odmiana angielska jest mniej goryczkowa niż amerykańska. Goryczka od umiarkowanej, jednak na tyle wyraźnej, by zbalansować intensywną słodowość, aż do bardzo intensywnej. Goryczka szlachetna zarówno od angielskich lub amerykańskich odmian chmielu. Alkohol może zwiększać odczuwanie goryczki. Odczucie w ustach: bardzo pełne, treściwe, z miękką przyjemną teksturą. Nie powinno być jednak syropowate, niedofermentowane. Wysoka zawartość alkoholu sprawia, że jest rozgrzewające, ale nie powinno być palące ani ostre. Nasycenie niskie, do umiarkowanego. Ze względu na mocne nachmielenie i wysoką zawartość alkoholu finisz jest długi i złożony.
Ogólne wrażenie: najbogatsze i najmocniejsze ale. Bogactwo słodu, zestawione jest z mocnym na chmieleniem. W wersji angielskiej zwykle dominuje słodowość, podczas gdy w amerykańskiej pierwsze skrzypce gra mocne na chmielenie, zbliżające barleywine do imperial IPA, jednak ze zdecydowanie mocniej zaakcentowaną słodowością. Piwo do powolnego sączenia i delektowania się każdym łykiem. 29
Przykłady komercyjne: Fuller’s Golden Pride, Whitbread Gold Label, Burton Bridge Thomas Sykes Old Ale, Sierra Nevada Bigfoot, Anchor Old Foghorn, Flying Dog Horn Dog.